De laatste dag op het kamp is - voor mij - meteen ook een rustdag. Alle indrukken van gister zitten in mijn hoofd en dat is nu overvol. Er kunnen geen nieuwe indrukken bij, eerst weer alles een plekje geven en ruimte maken.

En hoe een rustdag er dan uitziet ... kijk maar mee ... 

Auschwitz, Bergen-Belsen en Westerbork, dat zijn onder andere namen die de meeste Nederlanders wel kennen als concentratie-kampen uit WO II. Theresienstadt was voor mij onbekend, maar lag op een 20 minuten rijden van het vliegveld waar mijn tentje stond.

Het donkere, regenachtige weer paste vandaag goed bij een bezoek aan dit concentratiekamp.

Nog maar net bekomen van mijn eerste zweefvliegvlucht, zegt Pascal tijdens de (late) lunch: ‘Zullen we naar Hora Říp gaan?

Ik kende de verhalen over Hora Říp van voorgaande jaren en had deze heuvel vanuit het zweefvliegtuig al gezien. Lang verhaal kort: een uitdaging. Voor mij in ieder geval …

Vanaf het begin dat Pascal ging zweefvliegen, heb ik gezegd niet in zo’n vliegtuig te stappen. Iets met rugklachten. En zo. Maar misschien vond ik het ook wel eng. Misschien hè.

Na het ontbijt kreeg ik een appje: ‘Ik zit op de lier, denk dat je vanmiddag mee kan vliegen, zal zo even vragen.’

Een paar uur later vloog ik door de lucht ...

Vandaag word ik verwacht in Kamp Aeroklub @ Roudnice nab Ladem, Tsjechië, en neem ik afscheid van het zeer charmante stadje Stolberg. Onderweg nog even een lekkere lunch scoren in de supermarkt en gaan. Over de Autobahn. Nu nog in rap tempo. Totdat mijn blik valt op het omgevingsbord met de vermelding ‘Klosterpark Altzella’. Normaal ben ik daar niet zo gevoelig voor maar hè, doe eens gek: het is vakantie. En ik neem de eerstvolgende afslag.

Zoals al geschreven: ik reed een hele lange file in en kwam ruim 2 uur later dan gepland aan op het zweefvliegkamp van de Eindhovense Studentenvereniging, kortweg ZES genoemd. Natuurlijk had ik hier al heel wat verhalen over gehoord anders was ik hier niet terecht gekomen.

Maar hoe was het nu echt?

De eerste avond in Stolberg was ik, via steile trappen en een steile weg, al een aardig eind op weg naar het slot. Na sluitingstijd, dat dan weer wel. Vandaag stond het bezoek aan het slot dan echt op de planning want aanrader. Aansluitend zou ik een leuke wandeling uitzoeken. Dacht ik.

Na de wandeling ‘rund um den Zwißelsberg’ vroeg de inwendige mens om aandacht. Het was heerlijk weer, de lunch was gescoord en die dacht ik aan de waterkant te verorberen. Ergens.

Op mijn telefoon zag ik een groot stuwmeer, de Rappbodetalsperre. Dat werd het doel. Tot ik de Titan-RT zag.

Tijdens mijn eerste kennismaking met Stolberg waren de foto’s van dit ijzeren kruis me al opgevallen. Frau Neldner wist mij toen ook nog eens te vertellen hoe ik daar te voet kon komen. Makkelijker dan dat, kan niet. Toch?

Stiekem stond Tsjechië al eerder in de planning maar iets met een wereldwijde pandemie had al 2 jaar roet in het eten gegooid. Deze zomer werd het plan dan toch echt definitief en zou ik Pascal opzoeken op zijn zweefvliegkamp in Roudnice nab Ladem, Tsjechië.

Omdat vakantie begint wanneer je de voordeur dicht trekt, werd er een tussenstop halverwege geboekt: 3 nachten in hotel ‘Weißes Roß’ in Stolberg im Harz.