Met de start van de lente kreeg ik het een heel klein beetje op mijn heupen en ik wilde weg. Vaak is mijn blik dan op het zuiden gericht, maar dit keer wilde ik dat anders doen. Vond ik. Moest ik van mezelf.
Ik hoorde over de website natuurhuisje.nl en ging op zoek naar een plekje in de provincie Groningen. Dacht ik … en kwam in een hotel in Verviers terecht ...
Last minute
Het was natuurlijk redelijk laat om iets te gaan boeken, zo’n 10 dagen voor gepland vertrek. Zeker omdat het eerste dagje weg tweede paasdag was. Iets met lange weekenden en vrije dagen. Maar. Eigenlijk waren er nog leuke en betaalbare plekjes beschikbaar. Buienradar vertelde ook dat het best aangenaam weer zou worden. En ik ging twijfelen. Wilde ik echt wel naar het noorden? Wilde ik niet door de bossen dwalen, langs beekjes en watervalletjes klauteren maar toch niet te ver weg zijn?
Het plan veranderde en Booking.com werd geopend om uiteindelijk bij Hotel Des Ardennes in Verviers uit te komen.
Inhoudsopgave
Maandag 1 april – tweede paasdag
Hoe mooi het weer leek toen ik geboekt heb, zo wisselde het in de 10 dagen die er op volgde. Er werd zelfs zoveel regen verwacht – ongeveer 50 á 60 mm in drie dagen - dat ik zelfs twijfelde om de hele boel op vrijdag maar te annuleren. Dat heb ik niet gedaan.
Het vertrek op maandag liep een half uurtje uit doordat ‘mijn bonus kat’ het nodig vond om niet op tijd thuis te zijn. Daarna werd de auto snel richting Budel gestuurd voor koffie en een paaslunch. Het was warempel droog!
Het plan was om net na Maastricht de A2 te verlaten en door de Voerstreek richting Verviers te rijden. So far, so good. De ETA van mijn navigatie zei dat ik dan nog niet kon inchecken in het hotel. Dat was geen punt, in Google Maps had ik namelijk al het één en ander gepoint (lees: té veel), voor nu én voor later ;)
Barrage de la Vesdre in Eupen
Het was nog steeds droog. Af en toe piepte er zelfs een waterig zonnetje door de bewolking. Pure mazzel.
Op mijn lijstje staan verschillende stuwmeren/stuwdammen. De eerste die ik heb bezocht is de Barrage de la Vesdre in Eupen, zo’n 4 kilometer van het stadscentrum van Eupen en een kleine 20 kilometer van het hotel. Google op Barrage de la Vesdre en je vindt een verscheidenheid aan namen die allemaal naar één plaats wijzen: Vesderstuwdam, Wesertalsperre, Weserstuwdam, Barrage de la Vesdre, het meer van Eupen, het stuwmeer van de Vesdre. Jaja, ik moet ook aan mijn SEO denken ;)
In het gebied van het Duits – Belgische natuurpark Hoge Venen – Eifel ligt de Vesderstuwdam, enkele kilometers ten oosten van Eupen aan de uitlopersvan het Hertogenwoud. Het stuwmeer is het grootste (drink-)waterreservoir van België en wordt voornamelijk gevoed door de rivier de Vesder en in mindere mate door de Ghete en de Helle.
In 1936 werd aan de bouw van de stuwdam begonnen waarna de dam op 9 februari 1950 door prins Karel van België officieel in gebruik werd genomen. Water uit het stuwmeer voorziet onder andere het Land van Herve, de voorsteden van Luik en de stad Spa van drinkwater. Het geproduceerde drinkwater wordt onderaards opgeslagen.
Het drinkwater wordt niet verpompt, maar stroomt door zijn eigen zwaartekracht tot in Seraing. Zelfs in droge jaren kan een gemiddelde drinkwatervoorziening van 71.500 m3 gegarandeerd worden. Een kleine waterkrachtcentrale aan de voet van de stuwdam, met een jaarlijks vermogen van 3 tot 4 miljoen kilowattuur, voorziet de naaste omgeving van stroom.
Om verontreiniging van het water te voorkomen, is het hele neerslaggebied een beschermde zone, wat ook een verbod op landbouwkundig gebruik inhoudt.
De specs:
- Oppervlakte van het stuwmeer: 126 ha bij volledige vulling
- Inhoud: 25 miljoen m³
- Grootte van het stroomgebied: 10.595 ha
- Hoogte van de dammuur: 66 m inclusief fundament
- Zeehoogte van de dammuur: 362 m
- Lengte van de dam: 410 m
- Max. hoogwaterstand: 361 m
Bron: www.wikipedia.org/Vesderstuwdam
Hier in de omgeving zijn ook prachtige wandelroutes. Ik bewaar ze voor een volgende keer, maar neem bijvoorbeeld eens een kijkje op de volgende websites: www.routeyou.com, www.alltrails.com of www.komoot.com.
Hotel Des Ardennes in Verviers
Ondertussen was het al ruim over vieren en op het gemakje werd koers gezet naar het hotel in Verviers. Af en toe brak de lucht verder open en kwam er meer blauwe lucht te voorschijn. Dit in combinatie met het ontluikende groen is toch maximaal genieten!
Kort daarna reed ik Verviers binnen. Aan de buitenrand was alles nog ruim opgezet. Hoe dichter ik richting het centrum kwam, hoe grauwer en troostelozer de huizen. Plus steile straten want dal van de Vesder, Het hotel ligt aan de Place de la Victoire, zo’n beetje het drukste verkeersplein met het trein- én busstation in Verviers. Tenminste, dat denk ik. De auto kon op het parkeerterrein direct naast het hotel geparkeerd worden. Gratis. Ideaal!
Hotel Des Ardennes oogt heel authentiek en de gastvrouw is ontzettend aardig en behulpzaam. Zij sprak wat Nederlands, ik probeerde mij in het Frans verstaanbaar te maken en dat werkt perfect ;)
Bij het boeken had ik gekozen voor een éénpersoonskamer met een externe eigen badkamer, want hè alleen. Ondanks dat de badkamer op de eerste verdieping en de kamer op de tweede lag, was dit verder prima. Ik ben niet zo moeilijk en hobbel gewoon in mijn pyjama en met teenslippers aan de pootjes naar beneden.
Stiekem was ik wel een beetje bang voor geluidsoverlast van het langsrazende verkeer. Nou, dat viel écht 100% mee en heb er totaal geen last van gehad.
Dan Verviers zelf, een stad met zo’n 55.000 inwoners. Gelukkig was het weer verder opgeklaard en kon ik in het centrum nog een stukje mee pikken van een rommelmarkt c.q. kofferbakverkoop met dezelfde troep spullen die we ook in Nederland hebben. En ik dwaalde verder … door en buiten het centrum. Een groot gedeelte was autovrij, er waren veel gebouwen gesloopt en zal er ongetwijfeld iets nieuws terug komen. Maar ik kwam ook door stukken waar een wat broeierige sfeer hing. Veel jeugd en jong volwassenen, donkere hoodies, capuchons en de lucht was soms om te snijden. Later, toen ik weer thuis was, werd mij duidelijk waarom, zonder dat ik de artikelen in de krant kon lezen.
In de nacht van 14 op 15 juli 2021 werd de Vesderstuwdam opengezet na een uitzonderlijke regenval. Hierdoor trad de Vesder buiten haar oevers en richtte een enorme waterschade aan, waarbij de menselijke en materiële schade niet te overzien was. Deze nacht werd niet alleen België getroffen door overstromingen, maar ook Duitsland en Nederland.
Dinsdag 2 april
Na een prima nacht was het droog maar bewolkt toen ik opstond. Droog biedt sowieso perspectieven voor een goede dag, toch? Niets bleek minder waar …
Doel voor vandaag was om via de historische stad Limbourg door te rijden naar het Lac de la Gileppe, de stuwdam daar en Trou Malbrouck. Plus verder niet te veel te plannen en maar te zien hoe de dag verloopt. Maar voordat ik Limbourg had bereikt, vielen de eerste druppels.
Limbourg, historische stad
Het hertogdom Limbourg, Limburg op z’n Vlaams, werd rond het jaar 1000 gesticht en kreeg stadsrechten in 1314. Het stadje had de reputatie onneembaar te zijn doordat het op een rotspartij ligt die 75 meter boven het dal van de Vesdre uitsteekt. Hierdoor was Limbourg van groot strategisch belang. De muren waren gebouwd op de rand van het rotsplateau. De stadsmuren en de muren van het kasteel vormden een groot vierkant dat met hoektorens versterkt was. De burcht lag in het noorden van de vesting.
De ruim 300 jaar oude lindeboom vond het nog te koud om frisgroene blaadjes te maken.
Limbourg is geklasseerd als uitzonderlijk erfgoed in Wallonië. De huizen van het dorpje stammen uit de 17e en 18e eeuw en zien er uit alsof de tijd er stil is blijven staan.
Sint-Georgeskerk (Sint-Joriskerk - Eglise Saint-Georges)
Hoewel de toren nog uit 1301 stamt, werd de Sint-Georgeskerk in de 15de eeuw in gotische stijl verbouwd. De kerk wordt op dit moment gerestaureerd en is niet toegankelijk voor publiek.
.jpg "Limbourg - eglise Saint-Georges")
Als iets niet mag …
De buitendeur was niet op slot en ik stapte het portaal binnen. Op de volgende toegangsdeur zat een groot verbodsbord waarop nogmaals gezegd werd dat de kerk niet toegankelijk was. Maar. Ik hoorde stemmen binnen en twijfelde. Zal ik wel of niet deze deur openen?
Soms ben ik verstandig *kuch* en ben tóch omgedraaid. Naar buiten. Met twijfel.
Vrij kort daarna stapt er een man naar buiten. Iets van een opzichter denk ik en ik spreek hem in mijn beste Frans aan. Hij gaf aan dat hij mij geen toegang mocht verlenen, maar er waren nog andere mannen in de kerk aanwezig die mij misschien iets meer konden vertellen. En laten die ook net naar buiten komen. In alweer mijn beste Frans probeer ik of ik alsjeblieft de kerk mag bezoeken. Een resoluut ‘nee’ was het antwoord. Het was te gevaarlijk omdat er regelmatig stukken van het plafond naar beneden vielen.
Of ik dan misschien door de deur mocht kijken? En dat mocht. Alleen bleef de beste man zó voor de ingang staan dat het onmogelijk was om ook maar een foto maken.
Foto © limbourg-tourisme.com / Alidi créations
Het prachtige oude kerkhof ligt een stukje beneden de kerk met veel oude graven en rotsen vol met klimop.
Meer over de geschiedenis van Limbourg kun je hier lezen: www.eifelnatur.de/Limbourg
Lac de la Gileppe en barrage de la Gileppe
In de auto was het beduidend aangenamer dan buiten in de regen én koude wind, dus door richting het Lac de la Gilleppe.
In de buurt van Jalhay, ligt het stuwmeer Lac de la Gileppe en de stuwdam behoort tot de oudste betonnen stuwdammen van Europa. In 1869 is de bouw van deze dam begonnen en op 28 juli 1878 werd de dam geopend door koning Leopold II. In 1971 werd de stuwdam met 10 meter opgehoogd tot de huidige hoogte.
Het meer wordt gevoed door de Gileppe, de Louba en de Soor. Twee 75 meter hoge opvangtorens leiden het water naar turbines. Het gehele complex wordt beheerst door een bijna 78 meter hoge panoramatoren met lift. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de omgeving met onder andere het Hertogenwald.
De regen viel ondertussen met bakken uit de hemel waardoor mijn cappuccino in de panoramatoren uitmondde in een uitgebreide warme lunch. Het bleef regenen, maar ik wilde ook nog over de stuwdam wandelen. Plus ik had Trou Malbrouck nog op het wensenlijstje staan.
Gelukkig ben ik niet van suiker en had ik – uit voorzorg – al een paraplu meegenomen.
Bovenop de dam staat een 13,5 meter hoge en 130 ton zware leeuw, gemaakt uit 183 blokken zandsteen. Het is een beeldhouwwerk van Félix Bouré. De leeuw werd zo neergezet zodat hij trots uitkijkt in de richting van de slechts 5 kilometer verwijderde grens met het toenmalige Pruisen (Eupen).
De specs:
- Oppervlakte van het stuwmeer: 130 ha
- Inhoud: 26,5 miljoen m³
- Grootte van het stroomgebied: 34,3 km2 (Gileppe)
- Grootte van het stroomgebied: 20,9 km2 (Soor)
- Hoogte van de dammuur: 66 m
- Lengte van de dam: 365 m
- Jaarlijkse elektriciteitsproductie: 3.300.000 kWh
Bron: www.wikipedia.org/Gileppestuwdam
Een .pdf met informatie is in het Nederlands beschikbaar op www.gileppe.com/Brochure
Ook hier kan weer prachtig gewandeld worden. Kijk maar eens op www.komoot.com, www.routeyou.com of www.alltrails.com.
Trou Malbrouck
Zoals ik al zei, Trou Malbrouck stond ook nog op mijn wensenlijstje. De foto’s die ik hiervan voorbij had zien komen, waren nogal spectaculair en als je dan toch in de buurt bent ;)
Langzaam, heel langzaam werd het iets droger en de navigatie stuurde mij naar een doodlopende weg in Gulke om aan de noord-oostzijde van Lac de la Gileppe richting Trou Malbrouck te rijden. Daar trappen we dus niet in, ik keerde om en vervolgde mijn weg langs Jalhay en door het Hertogenwald. Bij het Artboretum van Mefferscheid werd ik – opnieuw – een doodlopende weg ingestuurd, maar hier wist ik wél dat ik op de goede weg zat.
Na een kilometer of 2 was het klaar. Ik mocht niet verder en stond midden in de bush bush op een vijfsprong. Er zat niets anders op dan de auto te parkeren en met de benenwagen het pad verder te vervolgen. Vriend Google vertelde mij dat mijn eindpunt zo’n 2,5 kilometer verderop lag. Het regende nog af en toe hè?!
De wandeling viel niet tegen, 60 meter dalen en weer 60 meter klimmen plus langs het meer gewoon een geasfalteerde weg. En warempel, ik kwam ook nog een enkeling tegen terwijl internet en GPS het behoorlijk af lieten weten. Met dit in mijn achterhoofd had ik besloten gewoon dezelfde weg terug te wandelen en niet via het Grisard Kreuz, een historisch herkenningspunt. Hier ben ik 'gewoon' langs heen gereden hè, en ik heb het niet gezien ...
Tussen 1950 en 1953 werd een circa 2,5 km lange tunnel van de Soor naar het Gileppestuwmeer aangelegd om Eupen voor overstromingen te beschermen en om te voldoen aan de gestegen behoefte aan drink- en industriewater in het gebied van Verviers. De plaats waar deze tunnel in het Lac de la Gileppe uitkomt, heet Trou Malbrouck.
Achteraf heb ik me – vooraf – te weinig verdiept in wat Trou Malbrouck nu eigenlijk was.
Bron: www.wikipedia.org/Soor
Woensdag 3 april
De laatste dag en buienradar voorspelde weinig goeds. Bij het ontwaken viel de regen met bakken uit de lucht. Alweer. Ik had weinig zin om hier in de regen te blijven en pas in de avond huiswaarts te keren. Richting het noorden zou ik mijn weg gaan zoeken en zag daar de Abbaye du Val-Dieu en de Blegny-mine. Maar eerst ontbijt en daarna zie ik wel verder.
Thuis had ik al naar de mijn van Blegny gekeken. Het leek mij interessant om ondergronds af te dalen en dit is één van de vier authentieke steenkoolmijnen in Europa die nog te bezoeken is. Maar thuis had ik nog geen idee van mijn planning en vanochtend bleek dat het bezoek aan de mijn vandaag niet meer mogelijk was. Ergens snap ik het wel, er zijn ‘maar’ 3 tijden waarop je de 2 uur durende excursie met maximaal 69 personen kunt reserveren. Dat is niet veel hè?!
Abbaye du Val-Dieu
Het regent gestaag door terwijl ik de auto een kleine 20 kilometer richting de abdij stuur. Onderweg is er nog een grote omleiding waar mijn navigatie-miep niet blij mee is. Je hoort haar bijna geïrriteerd zeggen dat ik of om moet keren of rechts af moet slaan. Ik doe geen van beiden en kom weer op de juiste route terecht.
Ten noorden van Verviers is het landschap heuvelachtig met uitgestrekte weidevelden en wat akkerbouw. Het ziet er – ondanks de regen – heel vriendelijk uit. Dit is het Land van Herve en de abdij ligt in het zogenoemde hart van deze streek. Vanaf hier is het 25 kilometer naar Luik, Aken of Maastricht.
Wanneer ik bij de abdij aan kom, begint de lucht op te klaren en zie ik zo waar af en toe een flets zonnetje. Het lijkt alsof de weergoden mij goed gezind zijn en ik besluit om te gaan dwalen over het complex.
Al snel blijkt dat ik ook hier naast het potje pies: er is geen plaats meer beschikbaar bij de rondleidingen door het klooster en de brouwerij. Jammer maar niets aan te doen. Zonder rondleiding vermaak ik me ook wel.
De abdij van Val-dieu is in 1216 gesticht door cisterciënzer monniken, die zich vestigden zich op geïsoleerde plekken, en ligt in het dorpje Aubel. Het is een van de weinige cisterciënzerabdijen die de Franse Revolutie heeft overleefd. De abdij werd verschillende keren verlaten en herbevolkt. Dit is het enige klooster in België wat in de originele primitieve staat bewaard is gebleven en waar nog een actief spiritueel leven plaatsvindt.
Sinds maart 2001 hebben de laatste drie monniken het klooster verlaten om naar andere Cisterciënzer kloosters te gaan. De orde heeft de gebouwen toevertrouwd aan een Christelijke Gemeenschap.
Sinds 1997 wordt er in de brouwerij van de abdij opnieuw Val-Dieu bier gebrouwen (blond, bruin, tripel en diverse speciaal bieren). Er is ook een kaasmerk onder de naam «Abbaye du Val-Dieu».
Tip:
Koop wat bier en kaas als je daar toch bent!
Bronnen:
Blegny-Mine
Mijn navigatie had wat moeite om van de abdij naar de Blegny-Mine te gaan. Het kan ook zijn dat ik soms, heel misschien wel eens een andere weg nam dan dat ik ‘hoorde’ te rijden ;)
Dat de excursie naar de daadwerkelijke mijn niet mogelijk was, betekende niet dat ik niet wat rond zou kunnen dwalen en het museum kon bezoeken. Toch?
Vertel mij, waarom staat er zo’n vieze, witte tent op de voorgrond :(
Een honderdtal meters boven het Maasniveau ligt de steenkoolmijn van Argenteau-Trembleur in het plaatsje Blegny. De mijn was operationeel van 1779 tot 1980 en speelde een cruciale rol in de industriële revolutie van België. Sinds 1 juli 2012 is de Blegny-mijn, samen met de Grand-Hornu, de Bois-du-Luc en de Bois-du Cazier, een UNESCO-werelderfgoedlocatie.
Bron: www.blegnymine.be
Na het museumbezoek regende het alweer en ik was er klaar mee. Een uur en 3 kwartier later was Pesto ook blij dat ik weer thuis was ;)
Ondanks dat het weer niet altijd meezat, ben ik wél aangenaam verrast wat er net over de grens van Zuid Limburg voor moois te zien is. Dat smaakt zeker naar meer!
